Zesentwintigste etappe, Strabeek – Sint Pietersberg

6 juli 2018

Zesentwintigste etappe, Strabeek – Sint Pietersberg

Al vroeg rijden Els, Rebecca in ik van de camping weg om Jasper in Maastricht op te halen. Om half negen komen we bij het startpunt van de laatste etappe in Strabeek aan. Voor de laatste keer de rugzak op mijn rug voor het ultieme doel: de Sint Pietersberg. Zoals we de eerste etappe met z’n drieën zijn gestart, gaan Rebecca, Jasper en ik nu ook weer gedrieën op weg. 

Het begin van de laatste etappe

Het is nog vroeg, maar het weer is mooi. Al snel komen we bij het riviertje de Geul aan. Al in 922 wordt ze al Gullo genoemd, in de 15^e eeuw werd het Guel of Goel, tegenwoordig heet ze dus de Geul. 

De Geul

Ze ontspringt in België vlak bij Lichtenbusch. Bij Sippenaeken stroomt ze Nederland binnen en bij Voulwames mondt ze uit in de Maas. We volgen haar een kilometer stroomafwaarts voordat we over de Lange Bergweg richting Terblijt wandelen. 

Voordat we in Terblijt aankomen wijken we even van ons pad af om een kalksteengroeve te bekijken. Tegen de steile groevewand zien we gemzen aangeplakt liggen. Onvoorstelbaar hoe deze trotse dieren hun lig-plekjes hebben kunnen bereiken. Maar ja, in de Alpen klimmen ze veel hoger langs steilere hellingen.

Als je goed kijkt zie je de gemzen

In Terblijt zien we bij diverse huizen zandzakken bij de gevels liggen. Op 21 mei is na een hevige onweersbui een modderstroom door het dorpje gestroomd waarbij veel schade is aangericht. Gelukkig was er alleen materiële schade. 

We passeren Bemelen en komen dan bij Maastricht. 

Maastricht

We ontmoeten Els op het Onze Lieve Vrouwenplein waar we bij Charlemange op het terras koffie met Limburgse vlaai hebben gehad. Vanaf daar is Els ook met ons mee gewandeld. Even buiten Maastricht komen we bij het voormalige Fort Sint Pieter aan. Het fort is in 1701 - 1702 bebouwd in opdracht van Daniël Wolff, baron van Dopff gebouwd om de zuidelijke vestingmuren van Maastricht te kunnen beschermen. Het is een vijfhoekige vesting en het werd gebouwd omdat eerder in de jaren zeventig van de voorgaande eeuw de Sint Pietersberg door de Fransen was ingenomen om de vestingmuren vanaf hier te bestoken met kanonnen. 

Fort Sint Pieter

Vanuit het fort werd Maastricht vanaf dat moment beschermd tegen aanvallen vanuit het zuiden. Tussen 2011 en 2014 is het fort gerestaureerd. Onze wandeling gaat westelijk langs het fort en we “beklimmen” de Sint Pietersberg, het eind is bijna in zicht. Uiteindelijk komen we bij de mergelgroeve in de Sint Pietersberg aan. Vanuit een “belle vue” kijken we over en in de groeve. 

Wat is hier een onvoorstelbare hoeveelheid mergel uit de berg afgegraven. Vanaf 1926 heeft de Eerste Nederlandse Cementindustrie, de ENCI, de berg voor de productie van cement uitgehold. De mergel is een krijtgesteente dat tijdens het Krijt in geheel Nederland en Vlaanderen is afgezet, maar In Zuid-Limburg aan de oppervlakte ligt. Uit de Steentijd zijn hier al groeven bekend waar vuursteen werd gedolven voor het maken van speerpunten en gereedschap. In de Romeinse tijd zijn er al schachten gegraven voor de winning van mergelblokken, bestemd voor de bouw. En nog steeds worden er mergelblokken “gewonnen”. Nog steeds zijn de oude “grotten”, eigenlijk mijngangen, te bezichtigen. 

Uitzicht over de groeve van de ENCI

Aan de randen van de mergelgroeve van de ENCI zijn de oude gangen her en der zichtbaar. De groeve heeft een oppervlakte van zo’n 150 hectare, dus anderhalf miljoen vierkante meter en er is tot 900.000 ton mergel per jaar afgegraven. 

In 2018 is de ontginning van de Sint Pietersberg voor de winning van mergel definitief stopgezet en wordt de groeve geschikt gemaakt voor nieuwe natuur en recreatie.

Als we denken dat dit uitzichtpunt het einde van onze tocht is, dan hebben we het fout. We moeten nog een halve kilometer doorwandelen.

Tot 2016 bevond het eindpunt van het Pieterpad zich namelijk aan de westkant van de groeve bij de voormalige Franse Batterij vanwaar in vroegere eeuwen de Franse, Spaanse en Staatse legers Maastricht hebben bestookt. Nu bevindt het uitzichtpunt zich aan de noodkant van de groeve. Op 7 oktober 2016 is het spectaculaire eindpunt boven de groeve officieel in gebruik genomen. 

Voor ons de voltooiing

Het is een langgerekt balkon dat zich 40 meter boven de groeve uitstrekt en vanwaar je een geweldig uitzicht hebt over de krater die ooit het hart van de Sint Pietersberg was.
Daar moeten we dus zijn en daar ben ik uiteindelijk met Rebecca, Jasper en Els aangekomen op de Sint Pietersberg.

Daarboven, op het “balkon van Zuid-Limburg” weet ik dat mijn belofte, die ik ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw op de veranda van het Chalet Bergrust op de Sint Pietersberg onder het genot van een heerlijk glas Belgisch bier heb gedaan, ben nagekomen: IK HEB HET PIETERPAD GELOPEN. Ik heb het gehaald en daar ben ik trots op.

6 juni 2014 - IK HEB HET PIETERPAD GELOPEN - 6 juli 2018

Het eindpunt van het Pieterpad is bereikt.
Ik heb door Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Noord-Brabant en Limburg gewandeld. Over het algemeen heb ik met mooi weer gewandeld, dat is geen toeval, want ik ben een mooi weer wandelaar. 
Onderweg ben ik door Wilma, Riky, Jasper, Rebecca en op het laatst ook door Els vergezeld op mijn wandelingen. De meeste etappes heb ik alleen gewandeld, vergezeld met mijn gedachten die ik niet in mijn blog prijs heb gegeven.  
Onderweg heb ik zo nu en dan een korter of langer gesprek gevoerd met toevallige passanten. Ik heb Nederland van noord naar zuid gezien, heb de zon zien opkomen of zien opdoemen uit de mist of zien doorbreken uit de wolken. 
Logistiek is zo’n Lange Afstandswandeling een drama. Omdat ik het meest in de weekenden heb gewandeld, is het moeilijk om met het openbaar vervoer op een redelijke tijd, lees half negen / negen uur, bij het startpunt van een etappe te komen. Ook bij het vertrek na een etappe vond ik vaak geen aansluiting op bus of trein. Toch heb ik met de bus, de trein, met de auto en met de fiets gereisd om de start van een etappe te bereiken of om na een etappe weer naar huis, naar een B&B of naar een camping te gaan. Ik ben er altijd gekomen.

492 kilometer lijkt een heel eind, maar het heeft mij verbaasd hoe snel je het land van noord naar zuid kunt doorkruisen. Groningen bijvoorbeeld heb ik in drie dagen, in het eerste pinksterweekeind, al achter me gelaten.

Op 6 juni 2014 heb ben ik samen met Rebecca en Jasper aan dit avontuur begonnen, nu, precies 4 jaar en 1 maand later heb ik het samen met Rebecca, Jasper en Els afgesloten.

Was het de moeite waard? Ja, het was zeker de moeite waard.

Mijn volgende uitdaging ligt in de oost – west verbinding. Ik wil van Bad Bentheim dwars door Nederland naar Scheveningen wandelen. Een blog daarvan zullen jullie niet gaan aantreffen. Ik heb deze blog met plezier en met hulp van Wikipedia en Google kunnen schrijven, maar het heeft mij ook veel tijd gekost.

Misschien wandel je een etappe met me mee, misschien kom ik je tegen op een van mijn wandelingen, misschien maak je een praatje met me zonder dat je weet dat ik het ben.

Chalet Bergrust

Rest alleen nog een korte wandeling naar Chalet Bergrust waar uiteindelijk de uitdaging is begonnen. Ik wil daar naar binnen en mijn certificaat ophalen en onder het genot van een goed glas Belgisch bier samen met mijn gezin genieten van het uitzicht over Maastricht en terugdenken aan de wandeluitdaging die precies 4 jaar en één maand begon.

Uitzicht over Maastricht

Vandaag heb ik in ongeveer 4 uur 15 km afgelegd.

In totaal heb ik het Pieterpad in 118 uur en een kwartier 492 km afgelegd.

Voldaan sluit ik met deze woorden mijn blog “Roel op het Pieterpad” af.

Gegroet allemaal,

Roel

  

  

Vijfentwintigste etappe, Sittard – Strabeek

3 juli 2018

Vijfentwintigste etappe, Sittard – Strabeek

Vandaag word ik vergezeld door mijn dochter Rebecca. Omdat het weer een warme dag beloofd te worden, brengt Els ons al vroeg naar het station Maastricht vanwaar we met de trein naar Sittard reizen. Als we vanaf het station op de Markt aankomen is het 8 uur en we wandelen vol goede moed verder om vanmiddag op tijd in Strabeek aan te komen.

Vanaf de Markt in Sittard hoeven we niet ver te lopen om buiten de bebouwde kom te komen. Langs de weg zien we de Zeven Voetvallen met kappelletjes waarin voorstellingen van het leven van Jezus zijn afgebeeld. 

Kapel van de Heilige Rosa

Boven op de berg staat de kapel van de Heilige Rosa, de stadspatrones van Sittard. 

Even later komen we in het open veld tussen de korenvelden waar ook de Korenwolven nestelen. 

Als je goed kijkt vind je misschien een korenwolf in de akker.

Je moet dan niet denken aan hondachtige beesten, maar aan zeldzame Europese hamsters. De Korenwolf is ook de naamgever van een heerlijk witbiertje dat door de Gulpener Bierbrouwerij wordt gebrouwen. Het is ook in blik te koop, maar Joop, onze buurman op de camping heeft niet kunnen ontdekken in welke winkel (na onze vakantie bleek de AH op Stadsveld in Enschede een ruime voorraad te hebben). Even later zien we tussen de bomen buitenplaats Watersley.

In het begin van de 16^e eeuw had de familie Van Ambtshoven de hoeve Watersley in handen. Na een huwelijk van Ida met Jan van Hilst ergens in 1538, kwam het in bezit van de familie van Hilst en weer anderhalve eeuw later kwam het door overerving in handen van de familie Van Nootstock. Kort na de verkoop aan de toenmalige schepen van Maastricht in 1750 werd hier door de schepen het landhuis Watrsley gebouwd.

De familie Van Abtshoven had in het begin van de 16e eeuw de hoeve Watersley, een leen van Born, in handen. Omstreeks 1538 trouwde Ida van Abtshoven met Jan van Hilst en het bezit ging over op het geslacht Van Hilst. Via de vrouwelijke lijn vererfde het goed na anderhalve eeuw in de familie Van Nootstock. Omstreeks 1750 werd het verkocht aan de Maastrichtse schepen Arnold Godfried Loyens en zijn vrouw Marie Delhougne. Al snel na hun aankoop lieten zij het landhuis Watersley bouwen. In 1895 werd het landgoed door de Duitse fransiscanen gekocht en in gebruik genomen als internaat voor Duitse bollebozen. 

In 1967 werd het huis aan de Paulusstichting verkocht, dat later fuseerde tot de stichting Pepijn en Paulus, de huidige stichting Peregrijn.

We wandelen rustig verder en hopen bij kasteel Terborgh in de gasterij een kop koffie te kunnen drinken. Bij aankomst blijkt dat we op de verkeerde dag aan het wandelen zijn. De gasterij is alleen op woensdag tot en met zaterdag geopend.

Kasteel Terborgh

Kasteel Terborgh, niet te verwarren met Ter Borg, mijn achternaam, of Terborg, het dorpje in Gelderland, gaat waarschijnlijk terug tot de Romeinse tijd. Er zou in die tijd een wachttoren of “burgus” hebben gestaan dat later is verworden tot Terborgh. Misschien toch nog de grondslag voor mijn familienaam?

We wandelen snel verder en gaan vanuit de velden het bos in. Even later kruisen we bij Schinnen het spoor en de rijksweg A76.

Niet veel later staat een bord langs de kant van de weg dat we bij een woning koffie kunnen drinken. Helaas, ook hier niemand aanwezig om een en ander te kunnen serveren. We wandelen nu door een uitgespoeld pad in het dal tussen twee heuvels omhoog. Het is al heel lang droog en de lucht is strakblauw. Na zo’n 300 meter worden we verrast. Het lijkt alsof ons pad in een beekje veranderd. Het ene moment is het pad helemaal droog en dan komt er een vloedgolfje door het pad naar beneden gestroomd. We moeten links en rechts van het stroompje ons pad vervolgen en zijn heel benieuwd waar al dat water vandaan komt.

We moeten links en rechts van het stroompje ons pad vervolgen 

Na ongeveer een kilometer blijkt het rechts van ons uit een gat in een hoge berm te komen. Als we een bocht omgaan is het veld rechts van ons echter helemaal droog. Als we weer verder lopen zien we een grote pompinstallatie voor het beregenen staan. Vanuit een hydrant wordt een grote vrachtcontainer met water gevuld, maar deze is zo lek als een mandje. Al het water loopt er uit en via het veld loopt het water in de richting van het pad dat we net hebben verlaten. Jammer van het water en de maisakker.

Daar doemt het schilderachtige Terstraten op

Terstraten

Als we weer richting bebouwde wereld lopen doemt het schilderachtige Terstraten op, met schilderachtige boerderijen. Even later zien we eerst aan de Haasdallerweg een puthuisje, dat eerst een soort Mariakapelletje lijkt, maar dat een puthuisje blijkt te zijn waar een devotiekruis op is afgebeeld.

Puthuisje aan de Haasdallerweg

Uit de put in het huisje hebben de bewoners uit de omgeving eeuwenlang hun water geput. Niet ver daarna doemt ook de imposante watertoren, de Reus van Schimmen op. Deze watertoren is in 1927 bebouwd en heeft tot 2010 dienst gedaan.

Reus van Schimmen

Als we uiteindelijk in Strabeek aankomen, sturen we Els een berichtje zodat ze ons zoals afgesproken met da auto kan komen ophalen. Wij wandelen in de richting van Valkenburg waar Els op dat moment al is, en zien Els ons op een gegeven moment tegemoet rijden. Wij stappen in en rijden samen naar het centrum van Valkenburg waar we op een terrasje neerzakken om heerlijk te lunchen.

Vandaag hebben we in ongeveer 5 en een half uur 24 km afgelegd.

In totaal heb ik in 114 uur en drie kwartier 477 km afgelegd.

Ik heb nog 15 km te gaan naar de Sint Pietersberg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vierentwintigste etappe, Montfort – Sittard

 29 juni 2018

Vierentwintigste etappe, Montfort – Sittard

Vandaag was het de bedoeling om met de fiets vanaf Sint Geertruid naar het station van Maastricht te fietsen en vanaf daar met trein en bus naar Montfort te reizen. Helaas gooide het personeel van het openbaar vervoer roet in het eten door te staken. Daarom heeft Els mij met de auto naar Montfort gebracht vanwaar mijn vierentwintigste etappe mij naar Sittard zal brengen.

D'n Tómp of de Grauwert

Vanaf het Rozenhofje loop ik om acht uur al snel het buitengebied in waar direct buiten de bebouwde kom D’n Tómp of De Grauwert, langs het Pieterpad ligt. Het is de ruïne van Kasteel Montfort dat al rond het jaar 1260 in opdracht van Hendrik de Derde is gebouwd. Het heeft vele fasen van verbouwingen, belegeringen, branden en afbraak meegemaakt, waardoor nu nog de gedeeltelijk gerestaureerde ruïne het overblijfsel is. 

Kasteeltuin

D’n Tómp was eeuwenlang één van de grootste kastelen van Nederland. Tegenover het kasteel ligt een prachtig aangelegde kasteeltuin die nog op ambachtelijke wijze is aangelegd en onderhouden met oude gewassen struiken en bloemen.

Ik wandel rustig verder en verlaat de verharde weg om via een stenen brug verder te gaan over een onverharde weg die de scheiding is tussen een bosje en de akkers. Hier zie ik al snel de eerste beregeningsinstallaties die de al weken door droogte geteisterde akkers moeten bevloeien. Hierdoor zie ik bij een strakblauwe hemel regelmatig prachtige halve regenbogen, die vaak mooie plaatjes opleveren.

Prachtige halve regenbogen....

Even later passeer ik het Kranenbroek, een ven in het stuifzandgebied “Het Marissen”, ten noordoosten van Peij. Ik passeer Peij en loop langs een stukje van de Vulensbeek naar Slek.

Vlak voordat ik bij Slek aankom staat er langs het pad een monumentje voor het Paardje van Pleij. In 2014 is daar in de grond “de pot met goud” gevonden: 12 gouden munten, een tiental stukken zilver en een gouden ring. De laatst gedateerde munten zijn tussen 407 en 411 na Christus geslagen door keizer Constantijn de Derde. 

Paardje van Pleij

De gevonden schat zal daarom ook in die tijd zijn begraven. Waarom, dat zal waarschijnlijk nooit duidelijk worden.  Eén van de stukken zilver is het restant van een zilveren schaal waarin een verguld paardje met ruiter is gegraveerd. Dit paardje geeft daarom haar naam en beeltenis aan dit monumentje.

Ik passeer Slek en even later ook Heide. Vlak voordat ik de Duitse grens weer oversteek loop ik door en langs het IJzerenbosch. Daarna passeer ik de Duitse grens en nadat ik Isenbruch ben gepasseerd kom ik vlak bij Nieuwstadt weer op de grens met Nederland en volg deze tot vlak voor het Duitse Millen waar ik Duitsland weer in loop. Na Millen gaat het weer naar de grens en volg die wederom een 500 meter, tot ik vlak bij Sittard Nederland weer in loop.

Millen is eer bijzonder plaatsje. Er is nl ook een gelijknamig kasteel, Kasteel Millen dat aan de Nederlandse kant van de grens ligt. Het Pieterpad gaat verder en langs de Geleenbeek wandel ik de bebouwde kom van Sittard binnen. 

Galenbeek

De Geleenbeek is met een 143 km lengte de langste beek van Nederland en ontspringt bij Benzenrade, vlak onder Heerlen, en mondt bij Stevensweert, vlak bij Maasbracht, uit in de Maas. De bron van de Geleenbeek, in de kelder van Benzeraderhof, ligt op 120 meter +NAP en bij de monding van de Maas heeft het een verval van 97 meter over 143 km, dus een verhang van 97m/143.000 m.

Skyline van Sittard

Ik wandel verder naar het centrum van Sittard waar ik me om kwart over 1 op het eindpunt van de etappe met een voldaan gevoel op het terras van Down Under in de schaduw laat neerzakken aan een tafeltje. Ik bestel een Affligem Trippel en een lekkere Australische hamburger. Als ik dat op mijn gemak weggewerkt heb begeef ik me naar het station waar ik de trein naar Maastricht pak. Els haalt me daar weer op en we sluiten de dag op de camping in Sint Geertruid af.

Vandaag heb ik in ongeveer 5 uur en 1 kwartier 24 km afgelegd.

In totaal heb ik in 109 uur en een kwartier 455 km afgelegd.

Ik heb nog 37 km te gaan naar de Sint Pietersberg.